Nam jednak pozostanie w pamięci ten polski dwór szlachecki, strażnik narodowej tradycji, ostoja religijności, patriotyzmu, bon tonu, który uczył, jak dobrze przeżyć, by zapisać się w pamięci potomnych. Do takiego dworu tęsknimy. I niech ta nostalgia pozostanie. Pisał o dworze Włodzimierz Tetmajer: "Niech się święci mój cichy, pod drewnianym gankiem, Mój wiejski dworek biały, w gaju starych drzew, W ogrodzie wonnym zielem: miętą i rumiankiem. Z każdej ściany tam wieje innych czasów wiew. Zbudowałem go dzieciom; w takim samym wzrastałem, W takim nas kołysała starych ojców pieśń". Razem z dworami bezpowrotnie zniknął na zawsze styl życia. Poszanowanie dla historii Najjaśniejszej Rzeczypospolitej.