Nicolas Bourriaud za pomocą swojej koncepcji interpretuje sztukę lat dziewięćdziesiątych, która nie skupiała się na obiektach, ale w centrum swojego zainteresowania stawiała relacje międzyludzkie. Dzięki temu miała przeciwstawiać się uprzedmiotowieniu człowieka w społeczeństwach neoliberalnych. We wstępie do polskiego wydania autor odpowiada na argumenty krytyków Estetyki relacyjnej, którzy zarzucali jej między innymi utopijność i apolityczność.