Dzienniki wybitnej rosyjskiej poetki i pisarki Zinaidy Gippius (1869–1945) obejmują okres od wybuchu I wojny światowej, poprzez obalenie caratu w 1917 r. aż po zdobycie władzy przez bolszewików w 1918 roku. Autorka staje się w nich rzeczniczką inteligencji rosyjskiej, wyrażając jej stosunek do rewolucji, kreśląc zapis ówczesnych wydarzeń, sylwetki osób i obraz wojenno-rewolucyjnego Petersburga. To właśnie w okresie pisania tego dziennika autorkę oraz jej męża, Dymitra Mierieżkowskiego, poznał w Petersburgu młody Józef Czapski. W 1919 roku Gippius i Mierieżkowski zbiegli z ogarniętej rewolucyjną pożogą Rosji i jakiś czas spędzili w Polsce, by ostatecznie wybrać życie na emigracji we Francji. "Dzienniki petersburskie 1914-1919" długo pozostawały znane jedynie we fragmentach, wydanych w formie książkowej w Nowym Jorku w latach osiemdziesiątych. Całość dzieła ukazała się dopiero w 1999 roku w Moskwie. Tom zawiera również fascynujący dla czytelnika polskiego "Dziennik warszawski", który obejmuje okres pobytu autorki w Warszawie po opuszczeniu ojczyzny - lata 1920-1921.