Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki (ur. 1962) – poeta, świadomie pozostający na obrzeżach życia literackiego, obdarzony licznym gronem oddanych czytelników i życzliwie towarzyszących mu krytyków. Opublikował m.in. tomy wierszy: Peregrynarz (1992), Młodzieniec o wzorowych obyczajach (1994), Kamień pełen pokarmu (1999), Przyczynek do nauki o nieistnieniu (2003) oraz zbiór zapisków Zaplecze (2002). Młodzi krytycy skupieni wokół pisma "Ha!art." poświęcili mu książkę "jesień już Panie, a ja nie mam domu". Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki i krytycy (2001). Laureat m.in. Nagrody im. Barbary Sadowskiej (1998). Mieszka w Warszawie. W Dziejach rodzin polskich tragizm łączy się z groteską, a liryzm z trywialnością, tworząc niespotykaną, poruszającą jakość estetyczną. Muzyczna, wielogłosowa struktura tego złożonego z pięćdziesięciu wierszy tomu krystalizuje się wokół powracającego motywu umierającej matki.