Jak wygląda świat z perspektywy dziecka? Jak postrzega ono siebie i innych ludzi? Co rozumie, zanim zacznie na ten temat mówić? Dziecko w lustrze to zapiski naukowca i przesycone czułością uwagi świeżo upieczonego taty, zafascynowanego tym, w jaki sposób jego córka odbiera rzeczywistość. Trzy pierwsze lata to czas najszybszego rozwoju w życiu człowieka. Czas, który potem zupełnie umyka naszej pamięci. To wtedy bezład dźwięków zamienia się w porządek języka, a nieopanowane odgłosy stają się wyrazami coraz swobodniej układanymi w zdania. Chaos otoczenia przekształca się w powtarzalny i coraz łatwiej rozpoznawalny świat. Własne ciało przestaje być czymś obcym i wreszcie udaje się je choć trochę opanować. Wszystko jest jednak zaskakujące i niespodziewane, każdy zmysł nieustannie bombardują setki nowych bodźców. Jak wygląda wtedy rzeczywistość z perspektywy dziecka? Jak postrzega ono siebie i innych ludzi?