Od dłuższego czasu polska szkoła jest płaszczyzną krzyzowania się nadziei społecznych ze społeczna krytyką. Z jednej strony jest traktowana jako jedyne dostępne narzędzie przekazu dziedzictwa kulturowego, budowania kulturowej tożsamości, z drugiej strony, coraz częściej zarzuca się jej niedydolność kształceniową i wychowawczą, hamowanie inicjatywy intelektualnej, czy wręcz blokowanie rozwoju myślenia. Czy szkoła jest w stanie przygotować młodych ludzi do dynamicznie zmieniającego się życia społecznego? Jakie szanse na wykorzystanie wiedzy nabytej w szkole mają jej absolwenci?