Wiesław Lachiewicz (1941), urodzony w Torczynie na Wołyniu, lata młodzieńcze przeżył wśród nadbużańskich uroczysk i barwnych pejzaży Roztocza. W 1964 r. ukończył zootechnikę w Lublinie natomiast w 1989 r. dziennikarstwo i edytorstwo na Uniwersytecie Warszawskim. Pracę zawodową rozpoczął w Instytucie Zootechniki w Krakowie, a potem pracował w Warszawie, zajmując się problemami społeczno-ekonomicznymi wsi, ochrony środowiska naturalnego i demografią. Poezją interesował się już w latach studenckich; pierwszym drukowanym wierszem były „myśli matki” (1979 r.). Publikował w „Zielonym Sztandarze”, „Kamenie”, Tygodniku Kulturalnym”, a ostatnio w magazynie „Apetyt na zdrowie”. Jego wiersze są także w wydanym w 2012 r. tomie „Uśmiech jesieni” (jest inicjatorem tej edycji), na który złożyły się utwory słuchaczy Praskiego UTW przy Wyższej Szkole Menadżerskiej w Warszawie. Jak sam wyznaje, pisze wiersze z nieukrywanej potrzeby rozmowy ze sobą, z bliskimi i ze światem, który coraz bardziej zadziwia i fascynuje, a przede wszystkim z poczucia zwykłej potrzeby dostrzegania piękna Ziemi i wykrzyczenia niepokoju w związku z postępującymi zagrożeniami dla natury.