Edycja kolejnego, już piątego, diariusza sejmowego z drugiej połowy XVIII w. Diariusze sejmowe są niewątpliwie najważniejszymi źródłami do dziejów parlamentaryzmu staropolskiego. Najlepiej i najpełniej pokazują działalność sejmu, gdzie jak w soczewce skupiały się najistotniejsze problemy państwa i społeczeństwa Rzeczypospolitej. Edycja diariuszy sejmu koronacyjnego 1669 roku oraz sejmów nadzwyczajnego i zwyczajnego 1670 roku stanowi cykl wydawniczy, którego celem jest wydanie wszystkich diariuszy sejmowych z drugiej połowy XVII w. Okres ten jest szczególny, ponieważ parafrazując słowa jednego z najwybitniejszych polskich historyków – Władysława Konopczyńskiego (ze wstępu do t. III „Diariuszy sejmowych z wieku XVIII”), diariusze ówczesnych sejmów, choćby przez swoją negatywną treść, jako ilustracja natężenia i metod walki partyjnej, stopnia perwersji jednych, zwątpienia innych są ważnym dokumentem czasów, kiedy to w: „chórze ludzi opętanych szałem złotej wolności, czasem odzywa się pojedynczy zdrowy i patriotyczny głos”. Ze względu na wartość historyczną, ale także na częste analogie do czasów nam współczesnych edycja ta powinna zainteresować historyków, historyków prawa, politologów, dziennikarzy, badaczy literatury staropolskiej i tzw. szeroki krąg czytelników.