Książka stanowi wprowadzenie do biografii Cypriana Norwida i jego twórczości, szczególnie tej mało znanej. W pierwszej części autorka przedstawia wyniki badań nad tradycjami rodzinnymi Norwida. Z jednej strony był z nich dumny (pokrewieństwo z Sobieskimi), z drugiej – były przedmiotem jego kreacji czy nawet autobiograficznych mistyfikacji (tradycja Norwidów). W drugiej części autorka skupiła uwagę na tych motywach w twórczości autora Quidama, które wiążą się z szeroko rozumianą szlachetczyzną: życiem ziemiańskim i tradycjami rycerskimi. Kultura dworków stała się w oczach poety synonimem zamknięcia, ucieczki przed rzeczywistością i duchowej ospałości, natomiast odwołując się do tradycji rycerskich sarmatyzmu (Piotr Skarga, Fabian Birkowski), Norwid proponował wzór heroizmu w XIX wieku.