Czy polska poezja powstająca po 1989 roku "dotknęła" ciała? Jak odciska się w niej cielesna rewolta? Czy przekracza topikę poetyckich deskrypcji cielesności? Jak wykorzystuje istniejące już, historycznie zmienne reprezentacje ciała? W jakim stopniu umacnia istniejący dyskurs, wpisując się w funkcjonujące modele i sposoby symbolizacji i semnatyzacji cielesnych doświadczeń? W jakim zaś wykonuje istotne gesty emancypacyjne, pozwalające na zerwanie z dotychczasowym sposobem postrzegania i werbalizacji? Czy stała się terenem eksploracji "nowej wrażliwości" (wedle określenia Susan Sontag), odzyskując ciało uwikłane w gender i seksualność? Czy odsłania społeczne zmarginalizowane i stabuizowane obszary somatyczności choroby, starości, umierania, śmierci? Czy zatem w liryce dwu ostatnich dekad odnajdziemy obraz nowej świadomości ciała i nowych form jego kulturowych ekspresji językowych przedstawień? Teksty pomieszczone w tym tomie starają się odpowiedzieć na powyższe pytania i zdiagnozować stan "cielesnej rewolty" w najnowszej poezji polskiej. Fragment wstępu