Książka ukazuje wewnętrzny mechanizm cenzurowania prac naukowych, sięgający od dołu (autocenzura, redakcje wydawnictw i czasopism, władze Polskiej Akademii Nauk), przez władze partyjne (wydziały KC PPR i PZPR), aż po ostatni element systemu kontroli – Główny Urząd Kontroli Prasy Publikacji i Widowisk. Ideologia marksistowska przedstawiona jest jako jedno z ważnych narzędzi ograniczania wolności słowa. Autor nie unika drażliwych kwestii, np. udziału w cenzurowaniu tekstów części środowiska historyków.