Buk zwyczajny jest w Polsce jednym z najważniej­szych lasotwórczych gatunków liściastych. W pozyskaniu drewna liściastego zajmuje drugie miejsce po brzozie i ma duży udział w pozyskaniu ogółem. Jako gatunek główny i domieszkowy ma istotne znacze­nie w kształtowaniu pozaprodukcyjnych funkcji lasu. Przy obecnych zmianach klimatycznych i ich konse­kwencjach siedliskowych jego znaczenie wzrasta. W czasie tworzenia niniejszego opracowania nie obserwowano szczególnych zagrożeń biotycznych i abiotycznych nękających ten gatunek, a nawet przeważał pogląd o jego ekspansywności. Jest ga­tunkiem wprowadzanym chętnie ze względu na swo­je walory produkcyjne i surowcowe, ale również z po­wodu mniejszych trudności hodowlanych w porów­naniu np. z dębem. Jednak jego zasięg antropoge­niczny nie zawsze się powiększa w sposób zgodny z przyrodniczą i gospodarczą rolą w danych warun­kach siedliskowych. Buk jest gatunkiem niezwykle plastycznym, jego ce­chy pozwalają na realizację różnorodnych celów ho­dowlanych i wykorzystanie szerokiej gamy progra­mów pielęgnacyjnych. Przyjęcie określonej koncep­cji hodowlanej wymaga wnikliwej analizy warunków siedliskowych, historii i cech jakościowych danej po­pulacji oraz otoczenia ekonomicznego i rynkowe­go produkcji leśnej. Przyjęty układ podręcznika ma w założeniu prowadzić Czytelnika od poznania tych uwarunkowań do wskazówek hodowlanych. Progra­my hodowlane mają charakter pochodny w stosunku do wymienionych okoliczności, niemniej nie są cał­kowicie przez nie zdeterminowane i wymagają po­dejmowania decyzji, które mogą w istotny sposób wpływać na uzyskiwane efekty produkcyjne i poza-produkcyjne.