W czasie II wojny światowej tytułowi bohaterowie książki, żydowscy partyzanci, założyli w białoruskiej Puszczy Nalibockiej bazę-miasteczko, w którym schronili się prześladowani Żydzi z terenów Białorusi i Polski. Mimo ekstremalnych warunków w „leśnym Jeruzalem” ocaliło życie 1200 osób skazanych na zagładę. Książka oparta jest na relacjach świadków i rzetelnej literaturze przedmiotu, ale czyta się ją jak powieść sensacyjną, która zadaje kłam stereotypowym przedstawieniom Żydów jako wyłącznie ofiar. Autor wykorzystał materiał po dziennikarsku, ożywił opowieść dialogami i relacjami tych, którzy żyli w Nalibokach. W rezultacie powstał sugestywny obraz funkcjonowania partyzantki obejmujący kontrowersyjne decyzje, twarde wojenne prawa, dwuznaczne sojusze z partyzancką radziecką i wewnętrzne konflikty. Główny bohater książki, Tewje Bielski, został określony przez jednego z polskich historyków jako skrzyżowanie Kmicica, Hubala i „Ognia”.