BHAGAWADGITA Indyjska Mahabharata, jeden z najdłuższych, znanych współcześnie eposów, opowiada dzieje spokrewnionych ze sobą rodów książęcych Pandawów i Kaurawów, którzy przystępują do wojny poróżnieni kwestią praw do królewskiej sukcesji. Na krótko przed rozpoczęciem decydującej bitwy książę Ardżuna, jeden z synów Pandu, rozpoznaje wśród oficerów wrogiej armii swoich krewnych. Jest wstrząśnięty, ponieważ wie, że będzie zmuszony przelać bratnią krew. Pod wpływem silnych emocji traci wiarę w sens walki. Targany wątpliwościami prosi o radę swego przyjaciela Krysznę. Ten wygłasza wyjątkowe pouczenie etyczne, Bhagawadgitę - świętą księgę hinduizmu. Gita, jak popularnie nazywa się Bhagawadgitę, wchodzi w skład szóstej księgi (Bhiszmaparwanu) Mahabharaty. Jest poematem podzielonym na osiemnaście rozdziałów i zbudowanym z siedmiuset dwuwierszowych strof. Jego autorstwo indyjska tradycja przypisuje Wedawjasie. Ów mędrzec i wizjoner, syn wędrownego ascety Parasiary i córki rybaka O imieniu Satjawati, miał być naocznym świadkiem relacjonowanych przez siebie wydarzeń. Osią narracji jest rozmowa Ardżuny z Kryszną, którzy są jednymi z głównych bohaterów Mahabharaty.