Bezrobotni Marienthalu, książka z 1933 roku, to klasyka badań nad bezrobociem. Zawiera wyniki badań w Marienthalu pod Wiedniem, osadzie fabrycznej porażonej całkowitym bezrobociem. Autorzy odkryli niszczący wpływ utraty pracy na życie i osobowość bezrobotnych oraz na wspólnotę lokalną. Pokazali, że bezrobocie rodzi nie bunt, lecz apatię, bierność, rezygnację - i że są to skutki nie tylko biedy, lecz także braku zorganizowanego zajęcia. Odkrycie to podważało marksistowską wiarę, że zrozpaczeni proletariusze staną się armią rewolucji; pokazywało, że to nie zasiłki, lecz roboty publiczne są właściwą metodą polityki socjalnej, a po wojnie uzasadniało politykę pełnego zatrudnienia w ramach "państwa dobrobytu". "Bezrobotni Marienthalu to także majstersztyk wczesnej socjologii empirycznej. Odkrywcze wyniki uzyskano przy pomocy kombinacji wielu prostych, a skutecznych technik badań terenowych: wywiadu i ankiety, obserwacji, analizy danych z miejscowych instytucji, książeczek wydatków domowych, historii życia, zadawanych wypracowań szkolnych. Monografia Jahody, Lazarsfelda i Zeisela do dziś służy za wzór pomysłowości badawczej".