Impulsem do napisania „Beskidników” – powieści zbójnickiej, było dla autora zetknięcie z siedemnastowiecznym rękopisem: Acta spraw Złoczyńców wszelakich, Dekreta skazańców Exequciei ostateczney… Znad kart tchnących grozą niepohamowanego okrucieństwa wyłaniają się obrazy zapełnione postaciami pasterzy, kramarzy, kupców, kapłanów, zbójników, dworzan i mieszczan żywieckich, noszących współczesne nazwiska starych góralskich rodów, w ich ówczesnej obyczajowości i obrzędowości (nie wyłączając rytualnego kanibalizmu), z reliktami starosłowiańskiej religii wobec zwycięskiego chrześcijaństwa. I, jak to w życiu bywa, jest czas oraz miejsce na miłość, radość i rozpacz, na zabawę, pijatykę i kaźń, na dzielność, brawurę i na pospolite łotrostwo, na bezprzykładną rozrzutność i na bezgraniczną chciwość, gotową na każdy rodzaj poświęcenia, w drodze po ukryte skarby. Tacy bowiem byli, nieznani dotąd, bohaterowie tej ziemi – beskidnicy.