Ks. dr hab. Lucjan Szczepaniak SCJ – z wykształcenia lekarz i teolog. Od 1995 roku kapelan w Uniwersyteckim Szpitalu Dziecięcym w Krakowie. Autor publikacji naukowych i popularno-naukowych z zakresu etyki katolickiej i deontologii lekarskiej. Poeta, którego wiersze są wyjątkowym zapisem przeżyć związanych z codzienną służbą w szpitalu oraz z powołaniem zakonnym i kapłańskim. Dla ks. Lucjana Szczepaniaka, autora prezentowanego tomiku wierszy, codzienna służba ciężko chorym i umierającym dzieciom stała się także inspiracją do podjęcia twórczości literackiej. Jako kapelan szpitala dziecięcego, będąc świadkiem dziecięcego doświadczenia Kalwarii, ksiądz poeta, z wykształcenia lekarz, od wielu lat zgłębiający tę niepojętą tajemnicę, poznał prawdę, że w rzeczywistości jedynymi istotami uprawnionymi do mówienia o niezawinionym cierpieniu dzieci są one same. Stąd w swej poezji niejednokrotnie oddaje im głos, przekazując ich przesłanie lub ukazując piękno ich duszy. Cierpiące dzieci uchylają bowiem rąbka tej niezgłębionej tajemnicy jedynie tym, którzy są bezpośrednimi świadkami ich bólu, zdecydowanymi na pozostanie z nimi do końca. Te dzieci mogą się wówczas stać dla dorosłych najjaśniejszym światłem na drogach niezrozumiałego cierpienia. Refleks tego światła został utrwalony właśnie w pełnych ekspresji wierszach, będących przede wszystkim modlitwą, rozmową z Bogiem. Bardzo często dotykają one problemu niezawinionego cierpienia, sztuki poznawania Boga oraz trudności, a zarazem piękna życia według Jego przykazań i wierności powołaniu. Wiersz jest moją trudną modlitwą, prośbą, żalem, a czasem sporem z Bogiem, którego kocham i nie potrafię zrozumieć. Te krótkie utwory są adoracja cierpiącego Chrystusa w chorym człowieku. Nie umiem zrobić nic więcej dla tych, co odeszli oprócz modlitwy i wiersza, który ich zapamiętał. Poezja jest też moim wyznaniem wiary. ks. L. Szczepaniak SCJ