Struktura polskiego handlu podlegała dynamicznym przemianom od końca lat 80. XX wieku, kiedy to handel był jeszcze dziedziną silnie znacjonalizowaną. Początkowo zmiany te dotyczyły głownie własności (prywatyzacja) oraz dynamicznego rozwoju liczbowego. Od początku lat 90. XX wieku na polski rynek zaczęły wkraczać zagraniczne sieci handlowe sklepów wielkopowierzchniowych, w tym obiektów handlowych z artykułami codziennego zakupu (FMCG): supermarketów (na przykład Billa, Champion, Rema 1000), dyskontów (między innymi Plus, Biedronka), oraz hipermarketów (choćby Geant, Tesco, Carrefour, E. Leclerc), a także hipermarketów specjalistycznych z artykułami nieżywnościowymi (IKEA, Praktiker, Nomi, Obi). W związku z powyższymi procesami w strukturze polskich miast od lat 90. XX wieku zaczęły pojawiać się nowe obiekty oraz kompleksy handlowe związane głownie z napływem obcego kapitału. Zmiany w zagospodarowaniu spowodowały utworzenie w przestrzeni miast trwałych elementów strukturalnych, które odcisnęły piętno na współczesnym ich wizerunku. Kompleksy te wpływały, i nadal wpływają, na wartość niektórych terenów miejskich, doprowadzając do wykreowania nowych biegunów handlowo-usługowych, czy wręcz handlowo-usługowo-rozrywkowych. Nowo powstałe centra handlowe często wpływają też na zmianę roli historycznego centrum miasta, oraz przyczyniają się do rewitalizacji terenów, w tym głownie poprzemysłowych. Te nowe przestrzenie handlowe zmieniły również kierunki przepływu potoków „ludzkich”, wręcz można powiedzieć, że determinują obecnie zachowania nabywcze i przestrzenne osób będących klientami tych kompleksów.