Jest to przewodnik po wybranych najciekawszych, najpiękniejszych, czy najbardziej popularnych europejskich rejonach wspinaczki skalnej. Książka adresowana jest do wszystkich miłośników wspinania. Ci, którzy wspinają się rekreacyjnie znajdą w niej opisy wielu ładnych i ciekawych dróg w średnim zakresie trudności, ekstremaliści informacje o najtrudniejszych obecnie drogach świata, a początkujący o drogach łatwych, a mimo to interesujących. Większość rejonów wspinaczkowych położona jest z dala od głównych szlaków komunikacyjnych i centrów turystycznych, dlatego zmorą wybierających się na wspinaczkowe wakacje za granicą często jest samo odnalezienie skał. Przewodnik Stewarta M. Greena precyzyjnie prowadzi czytelnika od najbliższego większego miasta, czy zjazdu z autostrady, przez labirynt wąskich lokalnych dróg i ścieżek dosłownie do samego wejścia w ścianę. W przypadku paru niezwykle trudnych do zlokalizowania miejsc, podane zostały również koordynaty GPS. Każdy z rejonów opisany jest według tego samego, przejrzystego schematu. Na początku podane są informacje ogólne – położenie, charakter wspinaczki i klimat; dalej następuje szczegółowy opis dojazdu, możliwości zakwaterowania i wyżywienia, oraz informacje jaki sprzęt trzeba zabrać ze sobą. Podana jest też w skrócie wspinaczkowa historia rejonu i adresy sklepów sportowych, w których można uzupełnić braki sprzętowe. Wymienione zostały też inne leżące w okolicy ogródki skalne, które warte są odwiedzenia, a nie zostały opisane w tym przewodniku. Opisywane drogi są przeważnie wspinaczkami sportowymi, czyli wyposażonymi w stałe punkty asekuracyjne. W większości są to drogi jednowyciągowe, ale są tu również opisy wielu dróg dłuższych, a nawet znacznie dłuższych – do kilkunastu wyciągów. Przebieg każdej z dróg wspinaczkowych jest dokładnie zaznaczony na dobrej jakości czarno białych fotografiach. W kilku przypadkach, tam gdzie nie dało się wykonać zdjęcia obejmującego całą ścianę, załączone zostały czytelne rysunki. Każda z dróg opatrzona została również krótkim opisem słownym. W przypadku dróg krótkich i nieskomplikowanych orientacyjnie ogranicza się on jedynie do podania liczby wpinek, ewentualnie charakteru drogi, w przypadku dłuższych podane są również informacje konieczne do orientacji w ścianie. Przy opisach dróg wymagających własnej asekuracji, wyszczególniony został sprzęt niezbędny do prowadzenia. W polskim przekładzie, zatytułowanym „Część 1” przedstawione zostały ogródki skalne Włoch, Francji, Szwajcarii i Niemiec. W planowanej części drugiej mają się znaleźć skały Wielkiej Brytanii, Belgii, Grecji, Hiszpanii i Norwegii