Monografia poświęcona najnowszej architekturze pod kątem jej zdolności do komunikowania nowych idei i reprezentowania zjawisk obecnych we współczesnej kulturze. Ukazuje zwrot, jaki obecnie dokonuje się w praktyce i teorii architektury w rozumieniu kluczowych założeń dyscypliny. Autor analizuje czynniki mierzalne i niemierzalne w architekturze (ludzkie ciało, pejzaż zewnętrzny i wewnętrzny), nową architekturę, usytuowaną między materialnością i wirtualnością, obrazy miast współczesnych oraz wykorzystanie zaawansowanych technologii cyfrowych w architekturze, a także formułuje wyzwania o charakterze estetycznym, dotyczącym zasadniczych przewartościowań w koncepcji architektury i architektoniczności.