Alice Coleman Schelling opowiada o pierwszych trzynastu latach swojego życia - od wczesnego dzieciństwa w Łodzi lat trzydziestych po koniec drugiej wojny światowej. Bezpieczne życie małej dziewczynki zamienia się w splot ucieczek, tułaczki, ukrywania się i lęku, a potem przymusową pracę w niemieckiej fabryce. Autorka pokazuje, jak kształtuje się świadomość dziecka, które zmuszone jest udawać kogoś, kim nie jest, ukrywać swoją żydowską tożsamość, nazwisko, zmienić religię. Alice Coleman Schelling obrazowo opisuje realia, nieraz drastyczne, zawsze jednak potrafi zobaczyć piękno otaczającego ją świata. Autorka przyszła na świat w Łodzi jako Alicja Berger. Po wybuchu wojny wraz z rodziną uciekła na wschód, na tereny okupowane przez Sowietów, i przez pewien czas mieszkała we Lwowie. Po zdobyciu miasta przez Niemców Bergerowie schronili się w podkrakowskim Tenczynku. Tu Alicja została ochrzczona, a po zadenuncjowaniu jej rodziny przez polskich sąsiadów, uciekła do Warszawy, gdzie przetrwała do 1944 roku dzięki pomocy sióstr szarytek, a następnie polskiej rodziny Schwartzów, z którą po upadku powstania warszawskiego została wywieziona do Niemiec. Zmuszona do niewolniczej pracy w fabryce tekstyliów w Landshut, po klęsce Niemiec została ewakuowana do Polski. Tu, we Wrocławiu, odnalazł ją ojciec, będący wówczas przedstawicielem Polski w UNRRA. Dając wyraz sprzeciwu wobec poczynań komunistycznych władz Polski, ojciec Alicji wystąpił o azyl dla swej rodziny w USA. Alicja mieszka obecnie w Bethesdzie, Md. Od czasu upadku komunizmu w Polsce wielokrotnie odwiedziła swój kraj rodzinny.