Monografia jest poświęcona badaniu jakości odwzorowania obiektywów hybrydowych, czyli takich, w którym jednym ze składników jest struktura dyfrakcyjna. Punktem wyjścia są wzory opisujące III-rzędowe aberracje Seidela powierzchni refrakcyjno-dyfrakcyjnej. Na ich podstawie wyprowadzono warunki, konieczne do uzyskania korekcji chromatyzmu na poziomie achromatu, apochromatu i quasi-superchromatu, oraz warunki zapewniające korekcję aberracji sferycznej. Analizowano także możliwości skorygowania aberracji polowych: komy, astygmatyzmu i krzywizny pola. Ponieważ niektóre zależności analityczne są bardzo złożone, w wielu przypadkach posłużono się analizą numeryczną. Rozważania teoretyczno-numeryczne zilustrowano znaczną liczbą przykładów, to znaczy projektów konkretnych obiektywów hybrydowych o zadanej korekcji. Jeden z rozdziałów pracy dotyczy możliwości zaprojektowania hybrydowej soczewki okularowej.