Jarema Stępowski, właściwe nazwisko Junosza-Stępowski, data urodzin 1925, data śmierci 2001, był przede wszystkim aktorem dramatycznym o wybitnym zacięciu komediowym. W 1951r. zdał w warszawskiej PWST egzamin eksternistyczny i z powodu swego emploi został natychmiast obsadzony w wielu sztukach teatralnych o lekkim charakterze. Zagrał też w kilkudziesięciu filmach i przeważnie były to drugoplanowe role charakterystyczne. Grał je znakomicie i angażujący Go reżyserzy wiedzieli świetnie, że każda rola grana przez Stępowskiego to prawdziwa perełka aktorskiego kunsztu. Gdy poczęła królować telewizja, Stępowski pokazywał się w niej często w sztukach teatralnych, serialach, czy programach estradowych. Cała Polska uśmiechała się na Jego widok, gdy w serialu Wojna domowa kreował typka zbierającego suchy chleb dla konia. Po dobrych dziesięciu latach działalności artystycznej Jarema Stępowski znalazł dziedzinę, która pozwoliła mu wysunąć się na plan pierwszy. Tą dziedziną była estrada, konkretnie piosenkarstwo estradowe. Stępowski był ogromnie muzykalny i w początkowym okresie swej działalności śpiewał od czasu do czasu piosenki. Powierzali mu je m.in. Starsi Panowie - Jeremi Przybora i Jerzy Wasowski (Staruszek do wszystkiego, Odrażający drab). W pewnym momencie, Stępowski zaśpiewał piosenkę stylizowaną na tzw. folklor wielkomiejski, konkretnie warszawski. Był to Taksówkarz warszawski z muzyką Tadeusza Suchockiego. I tak się zaczęło. Stępowski wyczuł ten gatunek tak znakomicie, że autorzy i kompozytorzy zaczęli pisać specjalnie dla Niego. Tak powstał ogromny repertuar, który Stępowski prezentował na osobnych recitalach i nagrywał na płyty. Powodzenie przechodziło wszelkie oczekiwania. Spróbujmy zastanowić się krótko, co było tego powodem. Niewątpliwie daleką inspiracją była postać Stanisława Grzesiuka. Ale Grzesiuk był naturszczykiem amatorem, a Stępowski aktorem zawodowym obdarzonym bezbłędną intuicją. Napisaną dla siebie piosenkę Stępowski traktował jako materiał do stworzenia odrębnej, oryginalnej roli. Każda z nich była inna, a jednocześnie wszystkie miały wspólny mianownik postać zabawnego, sympatycznego warszawskiego cwaniaka. Bo przede wszystkim w tych piosenkach jest Warszawa: Czerniaków, Młociny i przedmiejskie Bielany, Wyścigi konne i Cyrk na Ordynackiej. Świat częścią zniszczony i nieistniejący, a przecież niezniszczalny, bo wracający we wspomnieniach. Stępowski posiłkował się w pracy na estradzie uwagami fachowców. Przez wiele lat akompaniował Mu, a także pisał i aranżował jego piosenki Tadeusz Suchocki. Mam nadzieję, że ten wybór piosenek Stępowskiego, który staje się Państwa własnością, starsi przyjmą z sentymentem właściwym wspomnieniom, a młodzi zapoznają się z postacią w historii polskiej piosenki jedyną w swoim rodzaju. Jednym i drugim życzę przy odbiorze piosenek Stępowskiego uśmiechu i miłych wrażeń. Wojciech Młynarski, 2009